Pişman olmak hissinin bir yerlerde beni beklediğini biliyordum hep. Bu yüzden yavaş yürüdüm, her an bir yerlerden çıkabilirdi, olduğum yerde saymayı tercih ettim, attığım adımlarım hep ürkek adımlardı, kaçıyordum. Pişmanlık beni yakaladığı zaman, pişmanlıktan kaçışlarımdan bile pişman olacaktım. İçimde o his bir canavara dönüşecek, kalbimde yarattığı boşluğa bir şeyler saplamak, onu öldürmek isteyecektim. Bu günlerin geleceğini hep biliyordum.


Olduğum yerde kalmayı sürdürdüğümü zannederken ben, ya pişmanlık bana doğru yaptığı hamleleri sıklaştırdı, ya ben onun bu kadar yakınımda olduğunu fark edemedim, nasıl oldu bilmiyorum ama onu birden yanımda buluverdim. Gördüğüm, farkına vardığım anda boğazıma bir yumru indi. İfade etmem imkansız, pişmanlığı hiç bu kadar yoğun hissetmemiştim ki ben. Bir parçam oluverdi. Boğazımdaki yumru oldu, elimin titreyişi, gözlerimi kaçırışım oldu. Sustum. 


Yapabileceğim bir şey yoktu, kalmamıştı. Kendi kendime "Ne yapayım ? İş işten geçti artık, geri getiremeyeceğin şeyleri düşünme Sevde. Tamir edilebileceklerini tamir et, ki onlar hep senin yanında oldular, bir sıcak gülümseme ile onları yeniden yakınında bulacaksın, saçma sapan bir hata, görünürde bir davranış değişimi yüzünden kimse seni yok saymaz, onlar yanında olmaya devam edecekler." bile diyemiyorum. Pişmanlık, rüyalarıma bir insan suretinde düşüyor. Söylediği tek şey şu: "Orada sen de olabilirdin."


Evet, o içimizdeki kahkahalardan mahrum kalmak canımı sıkıyor. Artık dışarıdan bakıyorum çünkü, yalnızca seyredebiliyorum. Seyretmek ise midemi bulandırıyor, devam edemiyorum, çekip gidiyorum, onları göremeyeceğime emin olduğum yerlere. Çünkü ben onları gördükçe, onları göz göre göre yitirdikçe pişmanlık boğazıma sıkıca sarıyor ellerini. O arası kirlenmiş tırnakları ile yüzümü tırmalıyor, karşı koyamıyorum, savunmasızım bir başınayım. Yapabileceğim tek şey kaçmak. Öyle yapıyorum. Uzaklaşıyorum. Yalnız ve biçare geziniyorum. Yalnızlığın dinini yayıyorum.


Orada ben de olabilirdim.